In Noord-Brabant wordt jaarlijks ongeveer 280 kiloton kunststof afgedankt. Hiervan wordt slechts 13 procent gerecycled, de rest wordt verbrand. Dit beeld zal in andere provincies niet veel anders zijn. Dat moet beter kunnen! Niet alleen omdat door Europese regelgeving de eisen voor het recyclen van plastic steeds scherper worden maar natuurlijk nog meer omdat je als openbaar bestuur toekomstige generaties niet met problemen wil opzadelen.

Sparkling Plastic

Door nieuwe hoogwaardige toepassingen te vinden voor gerecycled plastic kan dit percentage ook flink worden verhoogd. Dat is de missie van Stichting Sparkling Plastic, een   sociale en duurzame broedplaats in ‘s-Hertogenbosch, waar afvalplastic wordt gerecycled tot diverse gebruiksvoorwerpen zoals banken, stoelen, tafels en pergola’s. Het gaat hierbij nadrukkelijk niet om eenmalige gadgets die weer snel uit de belangstelling raken en in het milieu verdwijnen maar om gebruiksvoorwerpen met een lang gebruiksleven.

Voetgangers- en fietsbrug

Eén van de voorwerpen met een lang gebruiksleven is een 3D-geprinte brug met een overspanning van 15 meter. Deze brug kan worden gemaakt van 16,5 ton hergebruikt plastic. Hierbij worden geen versterkende stoffen toegevoegd waardoor het eventuele recyclen van deze brug wordt vergemakkelijkt. Het ontwerp voor deze brug is beschikbaar en de constructie is door een architectenbureau technische doorgerekend voor wat betreft draagkracht en belasting.

Educatie

Het plastic benodigd voor het maken van de brug kan binnen de gemeente worden verzameld. Daar kunnen bijvoorbeeld scholen bij worden betrokken. Hier ligt een kans voor educatie waarbij het hele proces van verzamelen van afvalplastic tot product, de revue passeert en inzicht wordt gegeven in hoe recycling van plastic werkt. Zo worden scholieren al vroeg bewustgemaakt om duurzaam om te gaan met hun directe leefomgeving. En jong geleerd is nog altijd oud gedaan. Naast scholieren kunnen natuurlijk ook buurtbewoners worden betrokken bij het verzamelen van plastic en de bouw van de brug. 

Wie pakt de handschoen op?

Plastic wordt op deze manier in plaats van afval een waardevolle grondstof. Hierdoor wordt gestimuleerd om meer afgedankte kunststoffen te recyclen. Welke bestuurder pakt de handschoen op en ziet mogelijkheden om een voetgangers en/of fietsbrug van plastic in de gemeente neer te zetten? Wie zorgt ervoor dat in zijn of haar gemeente het stadspark net even dat beetje meer allure krijgt of dat dorpsplein nog meer aanzien?

Mijn eerste racefiets was een Gitane met op het frame foto’s, in pasfoto formaat, van Arie den Hartog, Jacques Anquetil, Jean Stablinski en één renner die ik vergeten ben. Met die fiets reed ik ook wedstrijden. Op mijn Gitane zat geen versnelling maar bij de jongens met een fiets waar wél een versnelling op zat, werd deze vastgezet zodat er wat betreft het materiaal tijdens de wedstrijd een gelijk speelveld was. Ik was lid van Wielervereniging Wilhelmina in Eindhoven en had een KNWU-licentie voor de jeugd in de seizoenen 1967, 1968 en 1969. De wedstrijden werden verreden in de dorpen rondom Eindhoven, maar in het vroege voorjaar werden oefenwedstrijden georganiseerd op Piroc bij legerbasis Welschap, waar we reden op de brede macadam landingsbanen.

Met de ogen van nu was fietsen voor mij een eenzaam bestaan: inschrijven voor wedstrijden regelde ik zelf door een voorbedrukte briefkaart van de wielerbond naar de organisatie te sturen, naar de wedstrijden fietste ik op de vroege zondagochtend zelf met een rugzakje om, bij de plaatselijke ronde zocht ik het café om me te registreren en mijn rugnummer op te halen, dan moest ik weer iemand vragen om dat rugnummer op te spelden én moest er ook nog een plek gezocht worden waar ik mijn rugzakje zolang kon achterlaten. Een keer was ik mijn worstenhelm vergeten mee te nemen en riep de omroeper van dienst over het parcours of iemand een helm wilde uitlenen. En na de koers weer naar huis. Ik weet nog dat ik een grote bos bloemen had gewonnen. Maar wat moet je daarmee op de fiets terug naar huis? Dus gaf ik de bloemen aan een dame in het publiek. Mijn ouders bleven onwetend van de prijs die hun zoon die zondag had gewonnen. En trainen? Dat deed je op jezelf, niemand die je aanwijzingen gaf. 

Tom Simpson was mijn voorbeeld. Niet toevallig een renner die als ‘einzelgänger’ zijn Britse zekerheden opgaf voor de onzekerheid van het Europese vasteland, eerst in het Franse Saint-Brieux en later in het Belgische Gent. En dit alles om zijn droom, beroepsrenner worden, na te jagen. Helaas voor Tom kwam er op 13 juli 1967 op de Mont Ventoux een dramatisch einde aan zijn droom.

Mijn dromen (én mogelijkheden) lagen op andere gebieden en daarom ben ik gestopt met wedstrijden fietsen en ging ik vol voor de studie. Wel kocht ik een Peugeot fiets om recreatief te fietsen want Tom reed namelijk voor de Peugeot ploeg, op een Peugeot fiets in van die fraaie zwart-wit geblokte popart truitjes. En op die fiets, fiets ik nu nog steeds. 

Nu, terugkijkend na meer dan een halve eeuw, waren mijn drie seizoenen in koers mooie én vormende jaren. 

Heeft u ook goede voornemens voor 2025? Stoppen met roken? Iets minder drinken? Of toch meer sporten? In het openbaar bestuur zou een mooi voornemen zijn om het lange termijn perspectief meer in het oog te houden.

Veel beslissingen in het openbaar bestuur hebben een grote impact op hoe de toekomst er uit gaat zien. Het nemen van verantwoordelijkheid voor de lange termijn zou dan ook vanzelfsprekend moeten zijn. Dat is helaas niet altijd zo. In de hectiek van de dag duwt de korte termijn van dagelijkse beslommeringen, acute problemen en maatschappelijke ophef, de aandacht weg van de lange termijn. Of worden moeilijke keuzes zelfs uitgesteld. En zo worden de oplossingen van vandaag de problemen van morgen. 

Als er wel naar het lange termijn perspectief wordt gekeken, dan worden de belangen voor toekomstige generaties maar ook die van de huidige kinderen en andere aardbewoners meegenomen. Per slot van rekening nemen we met ons handelen een hypotheek op de toekomst, lenen we van kinderen die nog geboren moeten worden maar geven we niet altijd thuis als het om een terugbetalingsregeling gaat.

Gemeenteraad

Het wordt gemeenteraadsleden gemakkelijk gemaakt om vanaf nu bewust het lange termijndenken bij besluitvorming mee te wegen en een goede voorouder te worden. Dat kan door de belofte op tegentijd.nl/belofte te tekenen. Deze belofte luidt: 

Vanaf dit jaar neem ik mij voor om mijn denkbeeldige achterkleinkind mee te laten beslissen bij mijn werk als raadslid. Zo streef ik ernaar een goede voorouder te zijn. 

Deze belofte is een initiatief van het Ministerie voor de Toekomst  en The Turn Club, twee samenwerkingsverbanden van veranderaars, creatieven, kunstenaars en verbinders, die ieder op hun eigen wijze het langetermijndenken versterken.

Maar het stopt niet bij het goede voornemen. Bewustwording is pas het begin. Maar wel een goed begin om het stemgedrag te veranderen.

Wat kun je doen?

Echt een verandering teweeg brengen en toekomstige generaties een stem geven kan door als Raad gezamenlijk regelmatig een gesprek over het langetermijndenken te organiseren, door binnen de Raad ambassadeurs van de toekomst te benoemen en door inspiratiedagen te organiseren. Op de sites van de initiatiefnemers van de belofte zijn hiervoor veel creatieve en inhoudelijke werkvormen te vinden.

Een goed voornemen voor 2025? Wees een goed voorouder. En bent u dat al? Spoor dan iemand uit uw omgeving aan om ook een goed voorouder te worden. Dat begint met bewustwording. Dan helpt het tekenen van de belofte hierbij. Doe je mee?

De maand november 2024 bleek de op één na warmste november maand ooit. En 2024 wordt het warmste jaar sinds de temperatuur wordt gemeten! Het aanpakken van de klimaatuitdaging, staat en valt bij het onderkennen dat er een klimaatprobleem is. Dan is er in Den Haag nog wel wat missiewerk te doen. Daar zit het kabinet nog in de ontkenningsfase. Gelukkig kan een gemeentebestuur een ander geluid laten horen.

Welvaart

De tijd dat gedacht werd dat het klimaatprobleem kan worden opgelost met doorgaan op de ingeslagen weg vol zogenaamde onmisbare luxe als een tweede auto, derde vliegvakantie en een vierde online bestelde zomerjas maar dan op ‘duurzame’ wijze, ligt achter ons. Dat is doorgaan met dat wat ons in de problemen heeft gebracht. Daar helpt een boom planten aan de andere kant van de wereld helemaal niets aan. Nou ja, helemaal niets? We kopen er ons schuldgevoel mee af. Niet de behoeften van de mens horen centraal te staan maar de grenzen van wat de aarde kan leveren aan energie én grondstoffen. Het gaat er dus niet om hoe duurzaam we in onze welvaart kunnen voorzien maar om welke welvaart mogelijk is bij een duurzaam gebruik van grondstoffen. 

Dan zal de economie, ook de lokale, moeten worden aangepast zodat deze intrinsiek circulariteit stimuleert. Én zeg nu niet dat je lokaal niets kunt betekenen en dat we niet het braafste jongetje van de klas hoeven te zijn! Dat is weglopen voor verantwoordelijkheid, een gemeentebestuur onwaardig. Alle beetjes helpen al is de weg nog zo bochtig én lang, ook een marathon begint met een eerste stap. 

Centraal in de wijk 

Zo kan veel meer gestuurd worden op gezamenlijkheid. Deelauto’s kennen we al. Profiteer van de veranderende opvattingen die door het gebruik van deelauto’s acceptabel zijn gemaakt. Zorg bijvoorbeeld voor een goed toegankelijke centrale plaats in de wijk. Stel daar ladders, kruiwagens en gereedschappen voor huis en tuin beschikbaar. Maar denk ook aan het minder laaghangend fruit als een wasplaats met wasmachines. Natuurlijk vraagt dat een andere manier van leven. In plaats van met de wasmand een paar meters (trap) lopen naar de wasmachine, zul je nu naar de gemeenschappelijk ruimte moeten. Maar omdat iets lastig is, is het nog geen reden om het niet te doen. Zie het als een uitdaging om een andere manier van leven van je inwoners aantrekkelijk te maken. Denk aan een strijkservice en het halen en brengen van de was. Én als er toch een centrale plek is, kan een repairshop worden ingericht en een aflever- en ophaaldienst voor pakketten worden opgezet. Aanvullend kunnen de pakketjes met een bakfiets aan huis worden gebracht. Het zijn maar wat ideeën, experimenteer daarmee zodat het verder kan worden uitgewerkt. 

Lange termijn denken 

De zoektocht naar een centrale plek begint in het wijkgebouw, ware het niet dat deze vaak zijn wegbezuinigd. In plaats van politiek bedrijven met de blik op korte termijn oplossingen, is lange termijn denken gewenst waarbij soms door de zure appel heen moet worden gebeten om tot een duurzame uitkomst te komen. Als er nog geen centrale plek is, zoek de plekken dan in bestaande gebouwen als scholen, verpleeghuizen of kantoren. 

Op deze wijze wordt sociaal kapitaal gebruikt om maatschappelijke waarde te creëren. En natuurlijk voelt dat soms als een stap terug in gemak. Maar, we hebben als inwoners veel rechten. Daar staan plichten tegenover. Plichten ten opzichte van zij die geen stem hebben zoals ander leven op aarde maar ook plichten ten opzichte van toekomstige generaties. Dat heeft zo zijn prijs. 

In het najaar van 1979 bracht Stevie Wonder de single ‘Send one your love’ uit. Dit nummer is afkomstig van het dubbelalbum ‘Journey Through The Secret Life of Plants’. Dit album vormt de soundtrack bij de natuurdocumentaire ‘The Secret Life of Plants’ uit 1979 van regisseur Walon Green. En deze documentaire is weer gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1973 van Peter Tompkins en Christopher Bird.

De documentaire laat met behulp van time-lapse-fotografie versneld de groei en ontwikkeling van planten zien. De blinde Stevie Wonder schreef de muziek aan de hand van gedetailleerde beschrijvingen van wat te zien is op het projectiescherm. 

Het boek en de documentaire gaan over de plantenwereld en de relatie van de mensheid tot de natuur. Die relatie gaat veel dieper dan algemeen wordt verondersteld. In het boek wordt het idee uitgewerkt dat planten bewustzijn hebben, pijn kunnen voelen, op mensen reageren en dat ze een reeks emoties ervaren. Een visie die bij de gevestigde wetenschap omstreden is. 

Voor Stevie Wonder maakte dat allemaal niet uit. Een dubbelalbum lang zingt hij over hoe mooi en krachtig de natuur is en dat dit iets is om te koesteren en het zeker niet als vanzelfsprekend mag worden gezien. Hij moedigt je aan om je met al je zintuigen over te geven aan de natuur. Ook uit hij kritiek over de exploitatie van de aarde: “Het leven begint als een klein zaadje en mensen eigenen zich vaak, zonder toestemming, de vruchten van dat leven toe”.

Stevie’s ‘Journey Through The Secret Life of Plants’ is een fraaie ode aan de natuur en een mooie muzikale manier om te laten zien dat de mens niet boven de natuur staat maar hier onderdeel van is.