Onlangs heb ik uit mijn platenkast het singletje ‘Home lovin’ man’ van de Brit Peter Gilmore gehaald en op de draaitafel gelegd. Het nummer gaat over een zeeman die na een lange reis weer bijna terug is bij zijn thuishaven. Het is niet zo verwonderlijk dat Peter een lied over een zeeman op de plaat zette want naast zanger was hij ook acteur. Zo speelde hij bijvoorbeeld de hoofdrol in de tv-serie ‘The Onedin Line’, een serie over het wel en wee van een Britse rederij aan het einde van de 19de eeuw. De begintune van deze serie staat op de andere kant van het singletje. Daarvoor hoefde Peter niet te zingen want dit is het instrumentale gedeelte uit het ballet Spartacus van de Armeense componist Katsjatoerian. Dat stuk is goed gekozen voor de serie want je hoort als het ware de schepen op de golven deinen. The Onedin Line werd op de Britse omroep BBC uitgezonden tussen 1971 en 1980. In Nederland werd de serie vanaf 1972 door de VARA uitgezonden. 

Dinsdagavond

Wie zat op dinsdagavond ook gekluisterd aan de buis om de concurrentiestrijd te volgen van de door Peter gespeelde James Onedin, de conservatieve eigenaar van de lijnvaartdienst ‘the Onedin Line’, met de vooruitstrevende scheepsbouwer Albert Frazer? En dan was die Frazer ook nog getrouwd met Elizabeth, de zus van James. Dat kwam de familieverhoudingen natuurlijk niet ten goede. In die strijd is de overgang naar de moderne tijd in de scheepvaart, van houten naar stalen schepen en van zeilboten naar stoomschepen, goed te zien. James gaat ver om te kunnen slagen als reder. Hij trouwt zelfs met Anne, niet omdat hij van haar houdt maar omdat hij dan in het bezit komt van de schoener ‘Charlotte Rhodes’. In het begin moeten James en Anne de eindjes aan elkaar knopen en samen heel wat tegenwerking van concurrent Frazer doorstaan. Maar uiteindelijk wordt James ook een succesvol reder.

Serie

Menig gezin kroop medio jaren 70 samen in de huiskamer om te kijken naar de serie. De avonturen van de reder waren mateloos populair. En van die populariteit maakte Peter dus gebruik om ook zijn zangtalent ten toon te spreiden. In tegenstelling tot de serie werd dat commercieel minder gewaardeerd in Nederland. De single werd geen hit. 

Overigens, in de serie sloot James dan wel een verstandshuwelijk met Anne, in werkelijkheid trouwde hij met haar. En tot zijn dood op 81-jarige leeftijd in 2013 bleven ze getrouwd. Anne overleed in 2021.

En, wat herinner jij je nog van The Onedin Line?

In het najaar van 1972 stond de groep the Partridge Family in de Nederlandse top10 met ‘I think I love you’. Deze groep kwam voort uit de komische Amerikaanse tv-serie ‘The Partridge Family’. In Amerika werd de serie tussen september 1970 en augustus 1974 uitgezonden. Vanaf mei 1972 waren de afleveringen ook op de Nederlandse televisie te zien. De slotaflevering was hier in september 1974.

Muzikaal gezin

De comedy ‘The Partridge Family’ draait om een muzikaal gezin bestaande uit een weduwe met vijf kinderen. Die kinderen, drie broers en twee zussen, beginnen een band en vragen hun moeder om mee te doen. Ze oefenen wekenlang in hun garage en gaan vervolgens toeren richting Las Vegas. Dit doen ze in een bontgekleurde oude schoolbus en onderweg beleven ze allerlei avonturen.

Tieneridool

De leden van de Partridge Family waren natuurlijk helemaal geen familie, het waren acteurs. Maar toch, de moeder was in het dagelijks leven wel degelijk de stiefmoeder van de oudste zoon. De belangrijkste rollen waren voor moeder Shirley en oudste zoon Keith. Keith werd gespeeld door David Cassidy en door de serie werd hij een heus tieneridool. Hij was samen met zijn moeder ook de enige die echt zong in de serie. De rest van de kinderen beperkte zich tot playbacken.
Na de top10 hit ‘I think I love you’ volgde in Nederland nog één Top40 hit voor de ‘familie’. Dat was ‘Looking through the eyes of love’ uit 1973.

Cassidymania

The Partridge Family was voor David het beginpunt voor een eigen zangcarrière. En die was behoorlijk succesvol. In Nederland viel dat nog wel mee maar in thuisland Amerika en vooral in Groot-Brittannië was er op een gegeven moment geen houden meer aan. Daar werd gesproken van ‘Cassidymania’ zoals the Beatles tien jaar eerder zorgde voor ‘Beatlemania’. In Amerika had David 4 Top40 hits waarvan ‘Cherish’ ook in de top10 stond. In Groot-Brittannië ging het nog een stapje verder, daar had David 9 top20 hits waarvan 5 in de top10 kwamen en twee, ‘How can I be sure’ en ‘Daydreamer/The puppy song’, ook op nr1. 

Dementie

Toen de serie in 1974 eindigde, was het snel gedaan met de zangcarrière en de populariteit van David. Hij werd weer acteur maar greep ook naar de fles en raakte verslaafd aan alcohol. In februari 2017 maakte David bekend dat hij leed aan dementie en nog datzelfde jaar, op 21 november 2017, overleed hij 67 jaar jong. 

Wat herinner jij je nog van The Partridge Family en David Cassidy? Was hij ook jouw idool?

Onlangs kregen de gemeenteraadsfracties van D66 en GroenLinks een oekaze van hun fractievoorzitters in de tweede kamer om de oren. Hierin stellen Kaag en Klaver dat Forum voor Democratie en de PVV moeten worden uitgesloten bij het formeren van college’s na de gemeenteraadsverkiezingen van 16 maart aanstaande. Het klinkt wellicht daadkrachtig maar wat ze vooral laten zien is een staaltje Haags denken waar hiërarchisch vanuit Den Haag wel even wordt bepaald wat in ‘de provincie’ moet gebeuren. Waar bemoeien Kaag en Klaver zich mee? Hier gaan ze namelijk helemaal niet over. De gemeenteraad is het hoogste orgaan in de gemeente, laat de leden van de eigen partij dus mooi zelf uitmaken in wat voor een coalitie ze willen stappen. Loop hen vooral niet voor de voeten met stoere praat maar toon vertrouwen. De leden van de gemeenteraad zijn gekozen door de eigen lokale leden die zicht hebben op de lokale omstandigheden. Dus zijn die nieuw gekozen gemeenteraadsleden mans genoeg om tot een goede coalitie te komen die een afspiegeling vormt van de verkiezingsuitslag en de lokale partij standpunten. 

Als het hen zo uitkomt schuiven Kaag en Klaver democratische principes aan de kant. Daarmee begeven zij zich niet alleen op een speelveld waarop hun opponenten zich veel beter thuis voelen, maar ze doen daarmee ook juist datgene wat ze anderen verwijten. Uitsluiten hoort niet thuis in een democratie. Je kunt wél het gesprek aan gaan en dan besluiten dat ‘we toch niet zo goed bij elkaar passen’. Maar uitsluiten is voor bange onzekere politieke bestuurders die hun handelen laten afhangen van anderen zonder zelf ruggengraat te tonen. Met uitsluiten gaat de democratie richting het hellende vlak. 

Met hun ketelmuziek tonen Kaag en Klaver maar weer eens aan dat politiek leiderschap in een democratie niet voor bange mensen is. 

En plotseling in de zomer van 1967 klonk in iedere huiskamer, op ieder met visnetten aangekleed feest in de garagebox en uit iedere transistorradio aan het strand, een Hammond orgel en een man die zong over ‘A whiter shade of pale’. Dit was heel iets anders dan de spielerei van beatgroepen van vier jongens met drie gitaren en een drumstel en ‘I love you’ teksten. Door de mengeling van elektrische gitaren, een nadrukkelijk aanwezig Hammond orgel, bombastische drums en aanzwellende violen lijkt dit meer op een klassiek stuk. En dan die mysterieuze tekst! Waar gaat dit over? 

Overrompelend 

Het overrompelende, ‘A whiter shade of pale’ van de Britse groep Procol Harum, was dan wel geen klassiek stuk maar het zou uitgroeien tot een ware popklassieker. Het nummer bleek een vroeg voorbeeld van wat later symfonische rock zou worden genoemd. Op 17 juni 1967 kwam de single van uit het niets op nr1 binnen in de Veronica top40, een prestatie die tot dan alleen de oppermachtige Beatles hadden geleverd. En de hele zomer lang bleef de single op nr1 staan. Ook op menig eindejaarslijstje van beste singles van 1967 pronkte het nummer bovenaan.

Tekst en muziek

Twee leden van de groep hebben ‘A whiter shade of pale’ geschreven, Gary Brooker componeerde de klassiek aandoende muziek en Keith Reid schreef de poëtische tekst. Gary haalde zijn muzikale inspiratie uit Bach’s 'Air On A G String' en Percy Sledge’s ‘When a man loves a woman’, een soulklassieker uit 1966. Volgens tekstschrijver Keith Reid gaat het lied over een verlegen jongen die zich moed indrinkt om op een feestje iemand aan te spreken en steeds meer dronken wordt. Het gaat dan ook helemaal mis met dat aanspreken en om dit naderende fiasco te beschrijven wordt als metafoor een scheepsramp gebruikt. De opmerkelijk titel hoorde Keith op een feestje waar dit letterlijk tegen een vrouw werd gezegd die er wel heel erg bleekjes moet hebben uitgezien. 

Proces

Jaren later kreeg componist Gary nog een proces aan zijn broek omdat groepslid Matthew Fisher, bespeler van het Hammond orgel tijdens de plaatopname, van mening was dat zijn kenmerkende orgelklanken hebben bijgedragen aan het enorme succes van het nummer. En de rechter gaf hem gelijk. Zo krijgt Matthew sinds 2006, het jaar dat hij zijn klacht kenbaar maakte, 40% van de royalty's. 

Revival

‘A whiter shade of pale’ maakte twee keer een revival mee. In 1972 werd het nummer opnieuw een hit omdat toen vele oude hits als Extended Play (EP) werden uitgebracht. Een EP is een single waar in plaats van twee liedjes, drie liedjes opstaan. Het nummer kwam, zeer uitzonderlijk, prompt weer op nr1. En eind 2021 stond ‘A whiter shade of pale’ hoog in de Top2000 omdat het het lievelingsnummer was van de dat jaar vermoorde Peter R. de Vries.