In het najaar van 1979 bracht Stevie Wonder de single ‘Send one your love’ uit. Dit nummer is afkomstig van het dubbelalbum ‘Journey Through The Secret Life of Plants’. Dit album vormt de soundtrack bij de natuurdocumentaire ‘The Secret Life of Plants’ uit 1979 van regisseur Walon Green. En deze documentaire is weer gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1973 van Peter Tompkins en Christopher Bird. De documentaire laat met behulp van time-lapse-fotografie versneld de groei en ontwikkeling van planten zien. De blinde Stevie Wonder schreef de muziek aan de hand van gedetailleerde beschrijvingen van wat te zien is op het projectiescherm. Het boek en de documentaire gaan over de plantenwereld en de relatie van de mensheid tot de natuur. Die relatie gaat veel dieper dan algemeen wordt verondersteld. In het boek wordt het idee uitgewerkt dat planten bewustzijn hebben, pijn kunnen voelen, op mensen reageren en dat ze een reeks emoties ervaren. Een visie die bij de gevestigde wetenschap omstreden is. 

Voor Stevie Wonder maakte dat allemaal niet uit. Een dubbelalbum lang zingt hij over hoe mooi en krachtig de natuur is en dat dit iets is om te koesteren en het zeker niet als vanzelfsprekend mag worden gezien. Hij moedigt je aan om je met al je zintuigen over te geven aan de natuur. Ook uit hij kritiek over de exploitatie van de aarde: “Het leven begint als een klein zaadje en mensen eigenen zich vaak, zonder toestemming, de vruchten van dat leven toe”.

Stevie’s ‘Journey Through The Secret Life of Plants’ is een fraaie ode aan de natuur en een mooie muzikale manier om te laten zien dat de mens niet boven de natuur staat maar hier onderdeel van is. 

Begin juni was het 60 jaar geleden dat the Beatles in het land waren voor drie optredens. Een in de studio voor televisie én twee in de veilinghal van Blokker. En the Beatles dat zijn natuurlijk John, Paul, George en Ringo, alleen Ringo was er niet bij, Hij lag in het ziekenhuis met ontstoken amandelen. Zijn vervanger was Jimmie Nicol.

Vrijdag 5 juni 1964

Op vrijdagmiddag 5 juni 1964 iets over 13 uur kwam de groep aan op Schiphol. Ze werden ontvangen met bloemen van grondstewardessen, door vier meisjes in Volendams kostuum én door een krijsende menigte. The Beatles werden meteen na aankomst naar een veel te kleine persruimte gedirigeerd waar de journalisten een paar vragen konden stellen. Die vragen werden gesteld in steenkoolengels en er was niet echt sprake van een diepte-interview met vragen als “Your records have been selling well for so long. How long do you think you can keep that up?”. Waarop John rustig antwoordt “We get asked that every day everywhere we go. We haven’t got a clue”. En op de vraag “Wat gaan jullie doen als de populariteit is afgenomen?”, is het antwoord “zwemmen”. Na het interview ging het in twee gehuurde Chevrolets richting het Doelen hotel in Amsterdam. Dat hotel was overigens de vierde keus na het Hilton hotel, het Apollo hotel en het Amstelhotel. Die hotels hadden geen zin in the Beatles omdat ze bang waren voor te veel toestanden, lees het kort en klein slaan van hotelkamers. Beatlemania was nog echt een nieuw fenomeen. 

Veel tijd hadden the Beatles niet in het hotel want ze moesten ‘s-middags in gebouw Treslong in Hillegom zijn voor de repetities van een televisieopname en aansluitend in de vroege avond voor de opname. Het was geen live uitzending. De productie werd op maandag 8 juni 1964 door de VARA uitgezonden. 

De groep ontving voor hun tv-optreden bestaande uit een interview en het playbacken van zes liedjes, 4500 gulden. Het publiek in de studio bestond voornamelijk uit VARA-personeel, hun kinderen of artiesten uit de VARA stal zoals Wim Kan, Corry Vonk en Rudi Carell. 

Het interview had een aparte vorm. Presentator Herman Stok zat met het publiek in de ruimte waar ook het optreden plaats zou vinden. The Beatles zelf zaten met Berend Boudewijn in een aangrenzende ruimte. Aanwezigen konden aan Herman de vragen stellen en Boudewijn vertaalde dit dan voor John, Paul, George of Jimmie. De latere presentatrice Marga van Praag vroeg bijvoorbeeld wie hun sokken stopt onderweg. Dat werd door Berend Boudewijn vertaald als “Who mends your stockings when you’re on yourney”. George begreep de vraag eerst niet: ‘stockings?”, maar Paul begreep het wel “oh socks’. Toen kon George alsnog antwoorden: “We don’t, we just have ‘em washed’. Berend Boudewijn probeerde het nog even “No holes?” Waarop George antwoordde: “No nylon”. En of de Beatles aan sport doen vroeg een ander. George en Paul proberen nog serieus een antwoord te geven met “swimming, fishing and cycling” maar Jimmie doet niet aan sport want “Sports make me ill”. John sloot zich hierbij lachend aan en schudde daarna Jimmie uitbundig de hand. Het was tijd voor het optreden. Dat bestond uit het playbacken van de nummers ‘She loves you’, ‘All my loving’, Twist and shout’, ‘Roll over Beethoven’, ‘Long tall Sally’ én ‘Can’t buy me love’. Bij het laatste nummer zaten de meeste bezoekers allang niet meer op hun stoelen maar dansten tussen Paul, George en John, die helemaal waren vergeten dat ze moesten playbacken. Jimmie zag het allemaal aan, veilig op een verhoging achter zijn drumstel. 

Na het optreden ging het weer terug naar het Doelen hotel in Amsterdam. Daar volgde nog een balkonscene met gillende jongeren op straat, en zat de eerste dag van het bezoek van the Beatles aan Nederland er op.

Zaterdag 6 juni 1964

The Beatles konden uitslapen want die zaterdag begon pas om 12 uur met een rondvaart. Een boot van rederij Bergmann haalde the Beatles op bij hun hotel. Die boot was de Jan van Galen, dat was de enige beschikbare rondvaartboot met open dak én open achterdek. Omdat de rondvaart inclusief route was aangekondigd in de pers, stond het publiek rijen dik langs de kant en op bruggen. Op de boot zaten naast the Beatles ook journalisten, fotografen en ieder die vond dat ie een rol speelde in de net ontdekte jongerencultuur. Vanaf de kant doken jongeren het water in en probeerden zo aan boord te komen. Tevergeefs natuurlijk. Onderweg ook spandoeken zoals een met de tekst ‘Ringo quick recover’. En er werd rechtstreeks verslag gedaan van de rondvaart in het VARA radioprogramma ‘Z.O.’.

Rond 14 uur was de groep weer terug bij het hotel. Maar ze hadden haast want het eerste concert in Blokker stond om 16 uur gepland. Dus ging het in de twee Amerikaanse auto’s snel richting Blokker.

De twee optredens werden omlijst met een voorprogramma van Nederlandse artiesten. Het woord ‘misprogrammering’ kenden we toen nog niet dus stonden bijvoorbeeld de Fancy Five, het Kwintet Dominique, Karin Kent, Ciska Peters én Herman van Keeken keurig in het voorprogramma. In de middag was het heel jonge publiek nog geduldig maar ‘s-avonds was dat minder en werd de muziek uit het voorprogramma overstemd door boe-geroep. Het publiek was bij het optreden van The Beatles uitzinnig en gilde, krijste en stond op van de geïmproviseerde tribune van groente- én sinaasappelkistjes. Heel vaag boven het geluid uit hoorde je iemand “Wilt u allemaal weer gaan zitten alstublieft” roepen. Als iemand het al hoorde, daar werd natuurlijk niet naar geluisterd. 

Zowel in de middag als in de avond werd dezelfde setlist van acht nummers gebruikt:

1. I saw her standing there 
2. All my loving
3. I want to hold your hand
4. She loves you
5. Twist and shout
6. Long tall Sally
7. Roll over Beethoven
8. Can't buy me love 

The Beatles kregen 40.000 gulden voor hun twee optredens. Na 25 minuten was het avondoptreden alweer voorbij en reed de groep weer naar het hotel in Amsterdam.

Zondag 7 juni 1964

De dag van vertrek was aangebroken en kon de rust weer terugkeren in het land. De groep vertrok om 10.15 uur vanuit het hotel naar Schiphol. Daar ging het richting Londen Heathrow. Dat was slechts een tussenstop want de groep werd op 9 juni 1964 alweer op een Hongkongs podium verwacht. Daarna ging het naar Australië waar de inmiddels herstelde Ringo zich bij de groep voegde en Jimmie Nicol weer terugkeerde in de anonimiteit. Hij heeft daarna The Beatles nooit meer ontmoet. 

The Beatles waren begin juni 1964 slechts 46 en een half uur in het land, maar voor menig jongere begon daarmee de jongerencultuur van de jaren 60. Wat herinner jij je nog van Beatlemania?

Op 12 april 1950 is David Bruce Cassidy geboren. David was enig kind van Jack Cassidy en Evelyn Ward. Zowel Jack als Evelyn waren acteurs dus de appel viel voor kleine David niet ver van de boom. David’s ouders hadden niet veel tijd voor hem daarom groeide hij op bij zijn opa en oma, de ouders van zijn moeder, in New Jersey. 

David’s acteercarrière begon in 1969 toen hij een contract kreeg bij de Universal Studios. Dat resulteerde in kleine rollen in een aantal series, waaronder de ook bij ons uitgezonden tv-serie ‘Bonanza’. In 1970 kreeg David’s carrière een boost toen hij de rol van Keith Partridge kreeg in ‘The Partridge Family’, een tv-serie over een popgroep van een moeder en haar vijf kinderen. Intussen waren zijn ouders gescheiden en was zijn vader hertrouwd. Uitgerekend met Shirley Jones, die in de ‘The Partridge Family’ David’s moeder speelde. 

‘The Partridge Family’ werd razend populair en maakte van David een tieneridool. In de serie zat natuurlijk veel muziek. Deze muziek werd ook uitgebracht en resulteerde in zeven Amerikaanse top40 hits waaronder de nr1 hit ‘I think I love you’. Er kwam ook vraag naar optredens. Maar dat lag moeilijk want the Partridge Family bestond uit acteurs en niet uit muzikanten. Uitzondering hierop was David. Hij kon gitaarspelen en zingen. Dus al snel werden er, als verlengstuk van het succes van de groep, solosingles van David uitgebracht. David kreeg het zo druk met zijn muzikale carrière dat hij in 1974 stopte met acteren in ‘The Partridge Family’, om zich helemaal op de muziek te kunnen storten. En niet zonder succes. Dit kwam ook omdat David wel kon voldoen aan de vraag naar optredens. Zijn concerten waren dan ook steevast in no-time uitverkocht. Zijn populariteit nam massa-hysterische vormen aan. In Groot Brittannië werd, in navolging van Beatlemania, zelfs gesproken over Cassidymania. Dat moest een keer mis gaan en dat deed het dan ook. Tijdens het gedrang bij een concert op 26 mei 1974 in het White City Stadium in Londen werd een 14-jarig meisje onder de voet gelopen. Ze overleed een paar dagen later aan haar verwondingen. Ook raakten 800 fans gewond. Deze gebeurtenis greep David zo aan dat hij besloot geen concerten meer te geven. In plaats daarvan richtte hij zich op het maken van studioalbums waarmee hij, met ups and downs tot 1985 succes bleef houden. 

Privé ging het David minder voor de wind. Hij trouwde en scheidde drie keer, kreeg financiële problemen, werd zelfs failliet verklaard en kampte bovendien met een alcoholverslaving. In februari 2017 maakte hij bekend dat hij, net als zijn grootvader en moeder, aan dementie leed. Nadat zijn nier- en leverfunctie waren uitgevallen werd hij opgenomen in een ziekenhuis. Hier overleed David op 21 november 2017. 

David had een dochter geboren uit een buitenechtelijke relatie. Deze Katie is door haar moeder en stiefvader opgevoed. David heeft zich, tot zijn latere spijt, nauwelijks bekommerd om haar opvoeding. Ook Katie werd actrice en zangeres en zat bij David aan zijn sterfbed. David sprak toen zijn laatste woorden tot haar: ‘So much wasted time’. 

Op 4 april 2024 is Bob Luiten overleden. Hij werd 79 jaar. Bob was zanger en basgitarist van the Buffoons uit Twente. 

Deze groep is in 1966 opgericht en bestond toen naast Bob uit:

• Hilco ter Heide (zang),
• Gerard van Tongeren (gitaar, zang),
• Ely van Tongeren (sologitaar, zang),
• Maarten Assink (drums, zang) en
• Benny de Groot (toetsen, zang).

Opvallend aan de groep was de close-harmony zang. Daarmee hadden ze duidelijk een ander geluid dan de meeste Nederlandse beatgroepen uit die tijd. De voorbeelden voor the Buffoons kwamen dan ook uit het buitenland, the BeachBoys uit de Verenigde Staten en vooral the Ivy League uit Groot-Brittannië.

De eerste single komt uit het najaar van 1967. Zowel op de voorkant als op de achterkant stond, niet geheel toevallig, een nummer van the Ivy League. ‘Tomorrow is another day’ met op de andere kant ‘My world fell down’. Het was meteen een top10 hit voor the Buffoons. 

Dit succes werd in 1968 moeiteloos voortgezet met vier top40 hits waarbij de eerste, ‘It’s the end’, ook de top10 bereikte. Daarna volgden de singles ‘Sister Theresa’, ‘Lovely Loretta’ en ‘Goodbye my love’, die allen de top20 haalden. De tekst van het laatste nummer is overigens geschreven door Jules Deelder. Het kon natuurlijk niet uitblijven dus werd ook een album opgenomen. Dit album met de titel ‘Lookin' Ahead’ was nog wel een redelijk commercieel succes maar daarna was het momentum voor de groep voorbij. De enige single van de groep die in 1969 de hitlijst wist te bereiken was ‘Catharina baby’. Dat nummer stond maar een week in die lijst, en ook nog slechts op nr40. 

Dat jaar was wel om een andere reden een opmerkelijk jaar voor de groep. De groep trad op zaterdag 29 maart op in het TROS televisie programma ‘Jam’ met presentator Robbie Dale. De groep zong daar het nummer ‘The Radio Song’. Dat nummer deed in de hitparade niets maar het viel in de smaak bij John Lennon. John had in de week van de uitzending van het programma voor zijn vredesmissie, de ‘Bed-in’, samen met Yoko Ono zijn intrek genomen in het Hilton hotel in Amsterdam. Daar zag hij, kijkend naar de aflevering van Jam, de Buffoons optreden. John was zodanig onder de indruk dat hij de groep uitnodigde om bij hem op bezoek te komen. En een dag later, op zondagmiddag, stonden de groepsleden in de hotelkamer van John én Yoko. Het zal voor hen een bijzondere ervaring zijn geweest.

Na 1969 braken er stille jaren aan voor de Twentse groep. De hitparade werd niet meer bereikt en er vonden wat wisselingen in de groepssamenstelling plaats. Maar 1973 bracht een opvallende opleving. Dat jaar had de groep weer een top10 hit met ‘My girl Donna’, een oud succes van Ritchie Valens. De groep haakte hiermee in op het succes van Albert West die met oude hits in een nieuw jasje een aantal top10 hits had. In 1973 stonden the Buffoons nog twee keer in de top40, in de zomer met ‘Arizona’ en in het najaar met ‘Let it be me’, een nummer van Gilbert Becaud. Maar daarna was het definitief gedaan met het hitsucces. De groep bleef nog enige jaren actief in het snabbelcircuit en werd in 1979 opgeheven.

Wat overblijft is een mooie herinnering aan een fraai stuk close-harmony zang uit Twente. 

Bonanza was een serie die in de jaren zestig werd uitgezonden op de Nederlandse én Vlaamse televisie. Zoals zo vaak in die tijd was het van oorsprong een Amerikaanse serie. Daar werd de eerste aflevering al op 12 september 1959 uitgezonden. En 429 afleveringen later was op 16 januari 1973 de laatste aflevering op televisie te zien. 

Centraal in de serie stond de familie Cartwright. Die familie bestond uit vader Ben en de drie zonen, Adam, Eric met de bijnaam ‘Hoss’ én Little Joe. Zij leefden rond 1860 in het wilde westen van Amerika en woonden in de Ponderosa Ranch. Een moeder kwam in de afleveringen niet voor. Uit de verhaallijn kon je wel afleiden dat de broers eigenlijk halfbroers waren en dat ze wel dezelfde vader deelden maar ieder een andere moeder hadden.

De afleveringen droegen titels als ‘Vendetta’, ‘The gun man’ en ‘Breed of Voilence’. Hieruit kon je al afleiden dat de familie Cartwright spannende avonturen meemaakten en dat de kijkers aan de beeldbuis gekluisterd waren. En natuurlijk leek ieder avontuur aanvankelijk een onmogelijke missie voor vader Ben én zijn zonen maar uiteindelijk werden de problemen net op tijd door hen opgelost. Soms door goed samen te werken, soms door tactisch inzicht én heel soms door het nodige machtsvertoon. In alle geval kon er aan het eind van iedere aflevering opgelucht samen worden gelachen.  

Vader Ben Cartwright werd gespeeld door de Canadese acteur Lorne Greene. Adam door Pernell Roberts, Hoss door Dan Blocker en Little Joe door Michael Landon. In 1972 kwam Dan Blocker vrij plotseling te overlijden. Dat betekende meteen het einde van de serie. De al opgenomen afleveringen werden nog uitgezonden maar toen viel het doek voor deze legendarische serie.

Vader Ben Cartwright oftewel Lorne Greene, zong ook. Mede door de populariteit van de serie had hij in 1964 in de Verenigde Staten een nr1 hit met ‘Ringo’. Dit nummer ging niet over de destijds zeer populaire drummer van the Beatles Ringo Starr, maar over, hoe kan het ook anders, een cowboy. Op de B-kant van het singletje stond het nummer ‘Bonanza’, een gezongen versie van de herkenningstune van de serie.

De serie was zo populair dat de fictieve Ponderosa Ranch uit de studio, in Nevada in het echt werd nagebouwd. Het was nog tot 2004 een attractiepark en een veel gekozen bestemming voor een dagje uit. Er zijn niet veel afleveringen van de serie bewaard gebleven maar een paar jaar terug wist nostalgie zender Ons toch nog een paar afleveringen uit te zenden. 

En, weet jij nog iets van de tv-serie Bonanza? En kroop jij ook als het spannend werd snel achter de bank?