Eric Leltz  RSS feed    

‘t Schaep met de 5 pooten

Woensdag 09 oktober 2024

Eric Leltz

't Schaep met de 5 pooten’ was een Nederlandse televisieserie, uitgezonden door de KRO tussen 24 oktober 1969 en 8 mei 1970. De oorspronkelijk serie bestond uit slechts acht afleveringen. Maar dat was voldoende om een blijvende indruk achter te laten. 

De serie ging over het wel en wee rond het Jordaanse café ‘’t Schaep met de vijf pooten’ waar kroegbaas Kootje de Beer en zijn stamgasten in grote en kleine problemen verzeild raakten en hier, met de nodige hilariteit, passende oplossingen bij bedachten. De hoofdrollen waren voor Piet Römer als kroegbaas Kootje, Adèle Bloemendaal als zijn buurvrouw Doortje Lefèvre en Leen Jongewaard als stamgast Lukas Blijdschap. 

Schrijvers van de serie waren Eli Asser voor het verhaal en Harry Bannink voor de muziek. Die muziek was erg succesvol want drie van de nummers uit de serie vonden moeiteloos hun weg naar de top40 in Nederland. Die liedjes waren ‘We zijn toch op de wereld om mekaar te helpen, niewaar?’, de tweede Veronica Alarmschijf en de eerste Nederlandstalige. Het nummer stond vanaf 15 november 1969 tien weken in de top40 en kwam tot nr6. De opvolger was nog succesvoller. ‘‘t zal je kind maar wezen’ stond vanaf 3 januari 1970 elf weken in de top40 en kwam tot nr5. Daarna kwam nog ‘Als je mekaar niet meer vertrouwen kan’. Die single stond vanaf 28 maart 1970 vier weken in de top40 en kwam tot nr16.

Aan het einde van het televisieseizoen 1969/1970 won de serie de prestigieuze Gouden Televizier ring. 

Vanaf 2006 kwam er een remake op televisie. De plaats van handeling was toen niet meer het gezellige Jordaanse café maar een camping aan de Noord-Hollandse kust, een pension aan de Spaanse kust en een cruiseschip op de Rijn. Ook kwam er nog een theater versie. Maar het ontwapenende  van de eerste serie was verdwenen en bij de remakes draaide het meer om nostalgie.

Wat is jouw herinnering aan ‘'t Schaep met de 5 pooten’? En ken jij die liedjes nog?

Je t’aime… moi non plus

Vrijdag 04 oktober 2024

Eric Leltz
In 1969 was het nummer ‘Je t'aime... moi non plus’ van Serge Gainsbourg en Jane Birkin niet weg te denken uit de soundtrack van die zomer. De single stond dat jaar 29 weken in de top40 en werd net geen nummer 1 hit. The Beatles staken daar met ‘The ballad of John and Yoko’ een stokje voor. 

Serge Gainsbourg had het nummer ook geschreven. Hij had zijn sporen als componist al ruimschoots verdiend. Zo schreef hij bijvoorbeeld ‘Poupée de cire poupée de son’, waarmee France Gall in 1965 voor Luxemburg het Eurovisie Songfestival won. Jane was actrice en kwam uit Groot-Brittannië. 

‘Je t’aime… moi non plus’ werd een internationale hit ondanks, of wellicht juist door, een boycot vanwege de te expliciete seksuele toespelingen. In een aantal landen werd dan ook een sticker op de hoes geplakt waarop stond dat de single niet mocht worden verkocht aan jongeren onder de 21 jaar. Ook werd gefluisterd dat Jane en Serge bij de opname in de studio daadwerkelijk de liefde bedreven. Zelfs in het destijds voor Europese artiesten redelijk gesloten Groot-Brittannië, werd het nummer een hit. Het kwam daar zelfs op nr1 en Serge werd daarmee de eerste Fransman met een Britse nr1 hit.

Aanvankelijk werd het nummer uitgebracht op het Philips label maar dit gaf toch wat problemen aan de directietafel. Het brave Philips wenste niet geassocieerd te worden met het nummer. Daarom werd de single door Philips uit de handel genomen én opnieuw uitgebracht op Fontana, een sublabel van Philips. Dan was de link met Philips tenminste niet meer zichtbaar. 

Jane Birkin was niet de eerste waarmee Serge het nummer opnam. Al in 1967 stond hij in de studio om het nummer met actrice, fotomodel én zangeres Brigitte Bardot op te nemen. Brigitte was ook degene die Serge aanspoorde om het nummer te schrijven toen zij hem vroeg "het mooiste liefdeslied aller tijden” te componeren. Alleen kon Gunter Sachs, de toenmalige echtgenoot van Brigitte, de opname van ‘Je t'aime... moi non plus’ niet echt waarderen. Om niet teveel spanning op haar huwelijk te zetten werd de opname niet uitgebracht. Pas in 1986 kwam de versie van Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg alsnog op de markt.

In 1974 werd ‘Je t’aime… moi non plus’ in de versie van Jane Birkin en Serge Gainsbourg opnieuw uitgebracht en ook toen werd het een top10 hit. Serge is in 1991 op 62-jarige leeftijd overleden. Jane is in 2023 overleden. Zij werd 76 jaar. 

Earth and Fire

Donderdag 26 september 2024

Eric Leltz
In de jaren zeventig kon je in de Nederlandse muziekwereld niet om Earth and Fire heen. Maar ook in het buitenland was de groep behoorlijk succesvol. 

Earth and Fire kwam uit de omgeving van Den Haag. De voornaamste bandleden waren de tweelingbroers Gerard en Chris Koerts. Zij componeerden de muziek en speelden respectievelijk keyboard en gitaar. Daarnaast was natuurlijk een opvallende rol weggelegd voor zangeres Jerney Kaagman.

De eerste hit van de groep is ‘Seasons’. In tegenstelling tot al hun volgende nummers schreef de groep dit nummer niet zelf. De componist is George Kooymans, gitarist en componist van de eveneens Haagse band Golden Earring. Begin 1970 bereikte ‘Seasons’ een tweede plaats in de top40. Dat was een goede binnenkomer én een fraai visitekaartje voor wat nog zou komen. Tussen 17 januari 1970 en 11 juni 1983 had de groep 18 top40 hits waarvan twee ook op nr1 kwamen. In 1972 stond ‘Memories’ twee weken op nr1. In 1979 stond ‘Weekend’ drie weken op nr1. Dit nummer was wel meteen de laatste top10 hit voor de groep. Hierna stonden de groep nog vijf keer in de top40. Hun laatste top40 hit was ‘The two of us’ uit 1983. 

Het bleef voor de groep niet alleen bij singles. Hun album ‘Song of the Marching Children’ uit 1971 was een van de eerste conceptalbums waarbij één thema centraal stond. Dit album was gestoken in een fraaie geïllustreerde hoes. Ook werd op dit album, zeer uitzonderlijk voor de Nederlandse popmuziek destijds, gebruik gemaakt van een mellotron. Dit is een elektrisch toetsinstrument waarbij het geluid geproduceerd wordt door middel van op magneetbanden vastgelegde geluidsfragmenten.

De broers Koerts zijn inmiddels overleden. Gerard is in 2019 overleden. Hij werd 71 jaar. Zijn broer Chris is in 2022 overleden en werd 74 jaar. Jerney Kaagman leeft nog en is 77 jaar. 

Send one your love

Maandag 16 september 2024

Eric Leltz
In het najaar van 1979 bracht Stevie Wonder de single ‘Send one your love’ uit. Dit nummer is afkomstig van het dubbelalbum ‘Journey Through The Secret Life of Plants’. Dit album vormt de soundtrack bij de natuurdocumentaire ‘The Secret Life of Plants’ uit 1979 van regisseur Walon Green. En deze documentaire is weer gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1973 van Peter Tompkins en Christopher Bird. De documentaire laat met behulp van time-lapse-fotografie versneld de groei en ontwikkeling van planten zien. De blinde Stevie Wonder schreef de muziek aan de hand van gedetailleerde beschrijvingen van wat te zien is op het projectiescherm. Het boek en de documentaire gaan over de plantenwereld en de relatie van de mensheid tot de natuur. Die relatie gaat veel dieper dan algemeen wordt verondersteld. In het boek wordt het idee uitgewerkt dat planten bewustzijn hebben, pijn kunnen voelen, op mensen reageren en dat ze een reeks emoties ervaren. Een visie die bij de gevestigde wetenschap omstreden is. 

Voor Stevie Wonder maakte dat allemaal niet uit. Een dubbelalbum lang zingt hij over hoe mooi en krachtig de natuur is en dat dit iets is om te koesteren en het zeker niet als vanzelfsprekend mag worden gezien. Hij moedigt je aan om je met al je zintuigen over te geven aan de natuur. Ook uit hij kritiek over de exploitatie van de aarde: “Het leven begint als een klein zaadje en mensen eigenen zich vaak, zonder toestemming, de vruchten van dat leven toe”.

Stevie’s ‘Journey Through The Secret Life of Plants’ is een fraaie ode aan de natuur en een mooie muzikale manier om te laten zien dat de mens niet boven de natuur staat maar hier onderdeel van is. 

The Beatles in Holland

Dinsdag 10 september 2024

Eric Leltz
Begin juni was het 60 jaar geleden dat the Beatles in het land waren voor drie optredens. Een in de studio voor televisie én twee in de veilinghal van Blokker. En the Beatles dat zijn natuurlijk John, Paul, George en Ringo, alleen Ringo was er niet bij, Hij lag in het ziekenhuis met ontstoken amandelen. Zijn vervanger was Jimmie Nicol.

Vrijdag 5 juni 1964

Op vrijdagmiddag 5 juni 1964 iets over 13 uur kwam de groep aan op Schiphol. Ze werden ontvangen met bloemen van grondstewardessen, door vier meisjes in Volendams kostuum én door een krijsende menigte. The Beatles werden meteen na aankomst naar een veel te kleine persruimte gedirigeerd waar de journalisten een paar vragen konden stellen. Die vragen werden gesteld in steenkoolengels en er was niet echt sprake van een diepte-interview met vragen als “Your records have been selling well for so long. How long do you think you can keep that up?”. Waarop John rustig antwoordt “We get asked that every day everywhere we go. We haven’t got a clue”. En op de vraag “Wat gaan jullie doen als de populariteit is afgenomen?”, is het antwoord “zwemmen”. Na het interview ging het in twee gehuurde Chevrolets richting het Doelen hotel in Amsterdam. Dat hotel was overigens de vierde keus na het Hilton hotel, het Apollo hotel en het Amstelhotel. Die hotels hadden geen zin in the Beatles omdat ze bang waren voor te veel toestanden, lees het kort en klein slaan van hotelkamers. Beatlemania was nog echt een nieuw fenomeen. 

Veel tijd hadden the Beatles niet in het hotel want ze moesten ‘s-middags in gebouw Treslong in Hillegom zijn voor de repetities van een televisieopname en aansluitend in de vroege avond voor de opname. Het was geen live uitzending. De productie werd op maandag 8 juni 1964 door de VARA uitgezonden. 

De groep ontving voor hun tv-optreden bestaande uit een interview en het playbacken van zes liedjes, 4500 gulden. Het publiek in de studio bestond voornamelijk uit VARA-personeel, hun kinderen of artiesten uit de VARA stal zoals Wim Kan, Corry Vonk en Rudi Carell. 

Het interview had een aparte vorm. Presentator Herman Stok zat met het publiek in de ruimte waar ook het optreden plaats zou vinden. The Beatles zelf zaten met Berend Boudewijn in een aangrenzende ruimte. Aanwezigen konden aan Herman de vragen stellen en Boudewijn vertaalde dit dan voor John, Paul, George of Jimmie. De latere presentatrice Marga van Praag vroeg bijvoorbeeld wie hun sokken stopt onderweg. Dat werd door Berend Boudewijn vertaald als “Who mends your stockings when you’re on yourney”. George begreep de vraag eerst niet: ‘stockings?”, maar Paul begreep het wel “oh socks’. Toen kon George alsnog antwoorden: “We don’t, we just have ‘em washed’. Berend Boudewijn probeerde het nog even “No holes?” Waarop George antwoordde: “No nylon”. En of de Beatles aan sport doen vroeg een ander. George en Paul proberen nog serieus een antwoord te geven met “swimming, fishing and cycling” maar Jimmie doet niet aan sport want “Sports make me ill”. John sloot zich hierbij lachend aan en schudde daarna Jimmie uitbundig de hand. Het was tijd voor het optreden. Dat bestond uit het playbacken van de nummers ‘She loves you’, ‘All my loving’, Twist and shout’, ‘Roll over Beethoven’, ‘Long tall Sally’ én ‘Can’t buy me love’. Bij het laatste nummer zaten de meeste bezoekers allang niet meer op hun stoelen maar dansten tussen Paul, George en John, die helemaal waren vergeten dat ze moesten playbacken. Jimmie zag het allemaal aan, veilig op een verhoging achter zijn drumstel. 

Na het optreden ging het weer terug naar het Doelen hotel in Amsterdam. Daar volgde nog een balkonscene met gillende jongeren op straat, en zat de eerste dag van het bezoek van the Beatles aan Nederland er op.

Zaterdag 6 juni 1964

The Beatles konden uitslapen want die zaterdag begon pas om 12 uur met een rondvaart. Een boot van rederij Bergmann haalde the Beatles op bij hun hotel. Die boot was de Jan van Galen, dat was de enige beschikbare rondvaartboot met open dak én open achterdek. Omdat de rondvaart inclusief route was aangekondigd in de pers, stond het publiek rijen dik langs de kant en op bruggen. Op de boot zaten naast the Beatles ook journalisten, fotografen en ieder die vond dat ie een rol speelde in de net ontdekte jongerencultuur. Vanaf de kant doken jongeren het water in en probeerden zo aan boord te komen. Tevergeefs natuurlijk. Onderweg ook spandoeken zoals een met de tekst ‘Ringo quick recover’. En er werd rechtstreeks verslag gedaan van de rondvaart in het VARA radioprogramma ‘Z.O.’.

Rond 14 uur was de groep weer terug bij het hotel. Maar ze hadden haast want het eerste concert in Blokker stond om 16 uur gepland. Dus ging het in de twee Amerikaanse auto’s snel richting Blokker.

De twee optredens werden omlijst met een voorprogramma van Nederlandse artiesten. Het woord ‘misprogrammering’ kenden we toen nog niet dus stonden bijvoorbeeld de Fancy Five, het Kwintet Dominique, Karin Kent, Ciska Peters én Herman van Keeken keurig in het voorprogramma. In de middag was het heel jonge publiek nog geduldig maar ‘s-avonds was dat minder en werd de muziek uit het voorprogramma overstemd door boe-geroep. Het publiek was bij het optreden van The Beatles uitzinnig en gilde, krijste en stond op van de geïmproviseerde tribune van groente- én sinaasappelkistjes. Heel vaag boven het geluid uit hoorde je iemand “Wilt u allemaal weer gaan zitten alstublieft” roepen. Als iemand het al hoorde, daar werd natuurlijk niet naar geluisterd. 

Zowel in de middag als in de avond werd dezelfde setlist van acht nummers gebruikt:

  1. I saw her standing there 
  2. All my loving
  3. I want to hold your hand
  4. She loves you
  5. Twist and shout
  6. Long tall Sally
  7. Roll over Beethoven
  8. Can't buy me love 

The Beatles kregen 40.000 gulden voor hun twee optredens. Na 25 minuten was het avondoptreden alweer voorbij en reed de groep weer naar het hotel in Amsterdam.

Zondag 7 juni 1964

De dag van vertrek was aangebroken en kon de rust weer terugkeren in het land. De groep vertrok om 10.15 uur vanuit het hotel naar Schiphol. Daar ging het richting Londen Heathrow. Dat was slechts een tussenstop want de groep werd op 9 juni 1964 alweer op een Hongkongs podium verwacht. Daarna ging het naar Australië waar de inmiddels herstelde Ringo zich bij de groep voegde en Jimmie Nicol weer terugkeerde in de anonimiteit. Hij heeft daarna The Beatles nooit meer ontmoet. 

The Beatles waren begin juni 1964 slechts 46 en een half uur in het land, maar voor menig jongere begon daarmee de jongerencultuur van de jaren 60. Wat herinner jij je nog van Beatlemania?

Archief



Rubrieken